13 grudnia 1981 roku wprowadzono w Polsce Stan Wojenny

Do dziś na myśl o tym wydarzeniu staje obraz gen. Wojciecha Jaruzelskiego w mundurze i okularach, który ogłasza Polakom swoją decyzję. Ta jedna decyzja zatrzymała postępujące i tak w żółwim tempie zmiany o które walczyli członkowie Solidarności. Wywalczone z trudem i głodem Protokoły Wrocławskie straciły rację bytu. Nic już wówczas się nie liczyło.

Tak to zapamiętał Wojciech Kwiatkowski, młodszy maszynista elektrycznych pojazdów trakcyjnych Lokomotywowni w Oświęcimiu – Niedzielę 13 grudnia 1981 r. otrzymałem dodatkowe wolne od służby. Nie wiedziałem z jakiego powodu. Niezmiernie rzadko się to zdarzało. Ucieszyłem się, że mam wolną niedzielę, którą spędzę z rodziną. Do kościoła na Mszę Św. chodziliśmy w godzinach południowych. Przygotowałem więc rodzinne śniadanie, a dzieciom chciałem włączyć w telewizorze „Teleranek”. Niestety na ekranie zamiast ulubionego przez dzieci programu, tylko migotały drobne kropki ( w tamtejszym czasie określano to mianem, że na ekranie sieje). Włączyłem radio – też milczało. Nie wiedzieliśmy jeszcze, że wprowadzono Stan Wojenny i w związku z tym przerwano nadawanie programów telewizyjnych i radiowych. Pamiętam doskonale moje kąśliwe uwagi, że „w tym domu nic się nie utrzyma, bez przerwy trzeba wszystko naprawiać”. Byłem przekonany, że sprzęt jest zepsuty. Nie wiem z jakiego powodu nie wyłączyłem telewizora i po jakimś czasie na ekranie pojawił się Wojciech Jaruzelski z odezwą do Narodu. Wówczas dowiedzieliśmy się, że na terytorium Polski wprowadzono Stan Wojenny i w związku z tym, jakim restrykcjom jest poddane społeczeństwo. Nie ukrywam, że nas to przeraziło. Zaskoczeni tą wiadomością nic nie mówiąc, patrzyliśmy na siebie, nie rozumiejąc co to oznacza.

Internowanych zostało około 15 tysięcy działaczy „Solidarności” z czego ok 250 to kolejarze. Kolejni byli poddawani obserwacji czy też zostali pobici na ulicy przez „nieznanych sprawców”. Jednakże po pierwszym szoku, który dotknął całe społeczeństwa z kolejnymi dniami opór ludzi czy też chęć jakiegoś działania zaczęła z powrotem narastać. Tym razem jednak za powielanie czy kolportaż ulotek mogła grozić bardzo wysoka kara. Ryzyko wiec ogromne. Pomimo tego cała rzesza ludzi, często zupełnie bezimiennych rzuciła się w wir pracy podziemnej. Wiosną 1982 r. doszło nawet do kilku tajnych spotkań we Wrocławiu. Przyjechali na nie kolejarze ze Szczecina, Gdańska, Lublina i Krakowa.