Karl Maria Wiligut – szaleniec w mundurze SS

Ze względu na wybuch I wojny Światowej w 1914 działalność Wiliguta na polu okultystycznym została tymczasowo wstrzymana. Pomimo wyraźnie męczących go już problemów natury psychicznej zostaje oficerem w sztabie 30 Pułku Piechoty. Wraz z armią Austro-Węgierska bierze udział w wyczerpującej kampanii przeciwko carskiej Rosji na terenie Karpat gdzie wykazał się bardzo dużym zaangażowaniem i męstwem. W podziękowaniu za zasługi jeszcze w październiku tego roku awansowano go do stopnia podpułkownika i odesłano do austriackiego miasta Graz gdzie zajmował się m.in. przeorganizowaniem 14 i 49 Pułku Piechoty. Od lipca 1915 dowodzi wojskami na froncie włoskim gdzie dał się poznać jako bardzo dobry strateg. W 1917 uzyskuje kolejny awans, tym razem do stopnia pułkownika.
Od maja 1918 sprawuje dowodzenie nad obozem dla powracających z frontu żołnierzy, który ulokowany został w znajdującym się nieopodal Lwowa mieście Żółkiew. Wraz z zakończeniem I Wojny Światowej oraz rozpadem cesarstwa Austro-Węgierskiego dla którego konflikt ten okazał się przegrany podobnie jak wielu jego towarzyszy broni nie potrafił odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Poczucie to umocniło się w styczniu 1919 roku kiedy ostatecznie został zwolniony ze służby. Przeniósł się wtedy wraz ze swoją rodziną do Salzburga i utwierdził w przekonaniu, że świat potrzebuje kolejnego, niemieckojęzycznego imperium, które sprosta mącącym w germańskim świecie siłom masonów, żydów oraz Watykanu.
Zimą na przełomie 1920 i 1921 udaje mu się odnaleźć starego druha Teodora Czepla, którego zaprasza do siebie do domu. Spędzają razem aż siedem tygodni, a czas ten wykorzystują na zgłębianie tradycji ariozoficznej. Czepl po spotkaniu odnotowuje z niejakim uznaniem, iż jego przyjaciel jest “człowiekiem związanym z wojskiem, który ujawnił się jako nosiciel tajnej linii niemieckich królów”.
W międzyczasie ze względu na pogarszającą się sytuację materialną i coraz częstsze obwinianie swej żony za wszystkie niepowodzenia w rodzinie Wiligutów dochodzi do aktów przemocy inicjowanych przez pana domu. Należy również nadmienić, że na tym etapie Malwina ma już całkowicie dość mistycznych zainteresowań męża, a czarę jej goryczy przelewają jego ciągłe i jawne roszczenia do objęcia austriackiego tronu. Kulminacją zaistniałego pomiędzy nimi konfliktu jest 1924 rok, w którym to Karl próbuje zamordować swą żonę. Zdesperowana kobieta zgłasza sprawę salzburskiej policji, która 29 listopada aresztuje przebywającego właśnie w kawiarni Wiliguta. Nie trafia on jednak do więzienia gdyż ze względu na problemy natury psychicznej osadzono go w ośrodku dla umysłowo chorych – Salzburger Heilanstalt für Gemüts und Nervenkranke – ze zdiagnozowanym ekscentryzmem, schizofrenią oraz megalomanią.
Nieznane są relacje Karla z córkami – Gertrudą i Lottą – ale można uznać, że były one znacznie lepsze od tych jakie utrzymywał z żoną ponieważ to właśnie dzięki ich zabiegom u najwyższych władz państwowych udaje mu się opuścić zakład psychiatryczny w 1927 roku. Przez kolejne pięć lat próbuje naprawić relacje z żoną, którą ostatecznie opuszcza w 1932 po czym przenosi się Niemiec gdzie osiada na przedmieściach Monachium. W związku z koniecznością odnalezienia się w nowym miejscu zamieszkania odnawia kontakty ze swoimi dawnymi towarzyszami broni i ludźmi związanymi z Ordo Novi Templi takimi jak Ernst Rüdiger, Friedrich Teltscher czy Werner von Bülow, z którymi prowadzi szeroko zakrojoną korespondencję. Największą pomoc jak się miało okazać uzyskał jednak od Richarda Andersa gdyż to właśnie dzięki jego zabiegom we wrześniu 1933 po zakończonej konferencji “Nordische Gesellschaft” (Towarzystwo Nordyckie – organizacja prowadzona w owym okresie przez Alfreda Rosenberga mająca na celu wzmacnianie więzi pomiędzy krajami germańsko-nordyckimi) zostaje przedstawiony Heinrichowi Himmlerowi. Ten zafascynowany osobą Wiliguta przyjmuje go jeszcze w tym samym miesiącu do SS pod pseudonimem Karl Maria Weisthor. Nadaje mu również stanowisko kierownika w stworzonym specjalnie dla niego departamencie Historii Wczesnej i Prehistorii wchodzącym w skład struktur Głównego Urzędu Rasy i Osadnictwa SS.
Nie zagrzewa na nim jednak zbyt długo miejsca bo już wiosną 1935 roku zostaje przeniesiony do Berlina aby zasiąść w sztabie osobistym Reichsführera SS. Ten bardzo szybki awans wiązał się prawdopodobnie z tym, że fascynacja Himmlera jego osobą trwała nieprzerwanie od pamiętnego pierwszego spotkania z 1933 roku.
Trudno dziś stwierdzić jak silną pozycję posiadał Weisthor jednak uznać należy, iż Himmler liczył się z jego zdaniem. W końcu to właśnie jemu szef Schutzstaffel powierzył zaprojektowania pierścienia SS-Ehrenring. Wiligut miał też bezsprzeczny udział w wyborze zamku Wewelsburg jako miejsca gdzie w przyszłości utworzony miał zostać “nazistowski Watykan”. Pełnił zresztą też funkcję kogoś na kształt głównego konsultanta ds. mistyczno-okultystycznych przy przebudowie tej westfalskiej warowni co przyczyniło się do stworzenia w jej murach tzw. „sali Obergruppenführerów” z czarnym słońcem na posadzce czy znajdującej się poniżej krypty.
Poza przystosowywaniem zamku Wewelsburg na potrzeby SS, Wiligut zajmował się również nadzorowaniem badań archeologicznych, których celem było poszukiwanie śladów po religii Irministycznej. Prowadził ponadto prace nad tworzeniem herbów rodowych dla członków SS. Opierały się one o średniowieczne wzory jednak wzbogacano je elementami współczesnymi (np. hełmami) oraz znakami runicznymi. Pracował także nad sformowaniem nowych obrzędów religijnych w “rycie SS” takich jak małżeństwo czy chrzest dziecka. Co ciekawe jako pierwszy w nowej tradycji ochrzczony został syn SS-Obergruppenführera Karla Wolfa, po którym to zresztą zachował się ciekawy zapis wypowiadanych podczas ceremonii słów, za których spisanie odpowiadał sam Himmler. Aby odróżnić ją od chrześcijańskiej tradycji, uroczystość nazwano „ceremonią nadania imienia”.